Verslag 41e Singlehanded – 2017
Schipper: Rob Bosgraaf

Contessa 32 “Kemah”

Wat vooraf ging: Eigenlijk niet zo heel veel deze keer, de boot is onderhand wel af, alleen nog even boodschappen doen. Achter de winkelwagen mijmer ik over de hoeveelste keer dit is. Ik ben de tel een beetje kwijtgeraakt. Ik denk dat 1993 de eerste keer was, toen nog in de Svalbard, een mooie houten dame uit 1939. Met een paar kleine onderbrekingen telt dit toch op tot zo’n 20 keer. Misschien een lustrum dus deze keer.

Als kind las ik al de verhalen in de Waterkampioen van de Singlehanded in zijn eerste verschijning. Oceanen wilde ik oversteken maar de Singlehanded leek mij ook een uitdaging, storm en sneeuw aan dek in eind November. Mijn vader wilde mij echter de zeilboot niet meegeven, ik was ook pas 13 of 14 jaar oud.

De dag van de start, 14-10-2017: Mijn ouders en meest trouwe supporters komen langs, ze hebben geen enkele Singlehanded gemist, en nemen mijn eerste avondmaal mee. Een mooi begin. In het eerste rak na de start bijna een aanvaring met een enorme Lemsteraak die uit het niets verscheen en ook nog over bakboord zeilde. Ik kan alleen maar boos op mijzelf zijn, beter uitkijken!

Ik moet er een beetje inkomen en zet niet de spinakker in het eerste rak naar Urk, daar heb ik later een beetje spijt van. Ik sukkel nu een beetje achteraan en dat motiveert niet.

De stempelboot: De havenmeester van Urk ziet het kennelijk niet zo zitten dat al die onderbemande bootjes komen aanleggen en stempelt iedereen af vanaf zijn havenboot, wat een service! Na Medemblik valt de wind helemaal weg, het is aardedonker en de snelheid is bijna 0. Nu moet de gele lap, een spinaker uit 1975 er toch maar op. Blij dat ik dat gedaan heb loop ik nu weer 3 -4 knopen en ben mooi op tijd om nog mee te schutten in de sluis van Den Oever, zout water!

Zeilhandschoenen: De volgende ochtend vroeg met het tij mee naar Den Helder, in de schemering vertrokken met een heldere hemel en een prachtige zonsopgang, dit wordt een mooie dag. Ik moet nog ergens zeilhandschoenen hebben, de handen beginnen een beetje te protesteren maar waar zijn ze gebleven? Al zoekende blijf ik te lang binnen en zie, op het moment dat ik, met handschoenen, weer buiten kom, dat we met 8 knopen snelheid op 10 meter afstand op een enorme lichtboei afvaren. Ik ben de laatste meters nog nooit zo snel naar de stuurautomaat gevlogen om de boot te draaien. Ik mis de boei op 10 cm, oefff……………

Nieuwe favoriete route: Wel of niet door het Molengat. Leon zegt ’s avonds onder het genot van een glaasje dat dit goed kan en hij is een “Local”. Ik heb het nooit echt helemaal vertrouwd, van die gele onverlichte boeien op de Noordzee. De havenmeester van Den Helder geeft naast de stempel echter de doorslag. Hij geeft op de kaart aan waarop te letten en dan ga ik. Het wordt een prachtige tocht en ik heb besloten dat dit mijn nieuwe favoriete route is.

100 keer overstag: De havenmeester van Vlieland is zeer hulpvaardig, en ook hij stempelt vanuit zijn boot, binnen 10 minuten ben ik weer buiten. Dit gaat super! Nu alles opkruisen naar Muiden, kijken hoever ik kom vandaag?

De Boontjes; altijd leuk. In de schemering met het laatste beetje stroom tegen ga ik voor mijn gevoel wel 100 keer overstag maar ben net voor donker in Kornwerderzand. Vlak voor Kornwerd ligt de “Kattekop” hoog en droog aan de grond, ik hoor later dat hij er door de KNRM afgetrokken is. Ik vaar op mijn tandvlees door naar Stavoren en besluit dat het genoeg is voor vandaag. Het is bijna half twee “s nachts, nu lekker slapen.

Koninklijke vlaggenmast.: Na 2 dagen alleen maar varen voelt het niet erg fris meer. Ik kom in Enkhuizen langs de thuishaven en gun mijzelf een half uurtje, om naast de stempel te halen, om een douche te nemen. Daar knapt een mens van op. Ondertussen is de wind aan het draaien en kan na de sluis bijna in 1 slag naar Muiden zeilen. Niet veel wind maar ik had mij geestelijk voorbereid om alles in de wind te hebben dus dit valt alles mee. Net voordat ik in Muiden aankom draait de wind weer terug naar het Zuidwesten, wat een geluk.

In Muiden voor de vlaggenmast koninklijk afgemeerd. In het donker zit een man op een bankje te bellen en steekt zijn duim op, op de vaag of ik hier even kan liggen. Na het loopje naar de “Herengracht 33” kom ik terug bij de vlaggenmast, blijkt de telefonerende man de schipper van de “Julia ”te zijn. Hij is een deelnemer aan de Singlehanded van het eerste uur, maar moest deze keer wegens omstandigheden afzeggen. Hij had net via de telefoon een huis gekocht, een mooie plek om dat te doen, zo onder de koninklijke vlaggenmast!

Robinson Crusoe: Ik heb mijn broer gevraagd om de laatste kaart van de Markerwadden op te sturen. Ik kan de MW-F boei namelijk niet vinden op mijn kaart uit 2016. Ik ben een beetje bang om midden in de nacht te stranden en de rest van mijn leven als Rob (inson Crusoe) te moeten doorbrengen op deze onbewoonde archipel. Ik ga eerst maar eens slapen om bij daglicht het eiland te ronden.

Tocht volbracht: Met allerlei screenshots en een geschatte positie op weg naar de Marker Wadden. Het kan toch uiteindelijk niet al te moeilijk zijn, zo’n groot eiland zie je bij dag niet zo snel over het hoofd. Uiteindelijk een groot en zichtbaar eiland gerond en weer terug naar Lelystad. De vermoeidheid is uiteindelijk (zoals altijd) toegeslagen maar meer netjes af in de haven. Nog wel op het laatste stuk voor de sluis de “Catch Me” opgepikt en door de sluis heen gesleept. Hij had een lijn in de schroef. Een toepasselijke naam, haha.

Weer een mooie tocht dit keer met uitzonderlijk mooi weer. Helemaal tevreden!

Meer informatie en verslagen over deze wedstrijd/toertocht op www.singlehanded.nl