De 54e editie van de 24 uurs tocht werd dit jaar op 24 – 25 augustus (2018) verzeild. Hoewel met het plannen van de CO26 bijeenkomst (een week ervoor in Hoorn) rekening was gehouden met deze wedstrijd, waren er naast Kleine Johanna geen andere CO26s van de partij. Wel stonden er 3 CO32 op de deelnemerslijst: 1 in de FPC (Federatie Polyclassics) klasse en 2 in de toerklasse. Kleine Johanna deed in de FPC klasse mee.
In de week voor de race begint het altijd al een beetje te kriebelen en worden op basis van de op dat moment beschikbare meteogegevens rakkenplannen in elkaar gesleuteld. Elke dag dichter bij de dag van de race veranderen de meteoberichten weer en moeten de plannen weer bijgesteld worden. Bij deze editie waren de veranderingen niet groot. De voorspellingen bleven: in het begin van de race zuid west, ruimend naar west en op zaterdagmiddag noordwestelijk. Windsterkte beloofde ook veel goeds: 10 – 20 knopen. Het enige minpuntje was het aanhoudende bericht dat het de zaterdag zou regenen met mogelijk een kleine opklaring. Maar goed, het is altijd mooi zeilweer, en voor regen hebben we zeilkleding.

Op de avond van de start kwamen er nog wat verdere meteo details boven tafel; er was een windwaarschuwing voor 6 bft, mogelijk wat onweer en kans op windstoten van 40 knopen. Dit alles beloofde op voorhand dat de 54e editie een uitdagende tocht kon gaan worden. Voor een behoorlijk deel van de deelnemers was dit bericht voldoende reden om van starten af te zien; van de 433 ingeschreven jachten kwamen er 88 niet aan de start. Op Kleine Johanna hield de bemanning vast aan de veronderstelling dat het meestal wel meevalt en onder dreigende luchten zetten we koers naar de start, waar we van de reddingsmaatschappij, namens de burgemeester van Medemblik speculaasjes uitgereikt kregen. Na de start en het eerste verplichte rak zetten we koers richting het noorden (KRA – Sport B). Aangezien de wind spoedig naar het westen zou draaien was het oorspronkelijke plan om dit rak de spinaker bij te zetten en daarna een aantal lange Noord – Zuid rakken te doen met halve wind. Enige tijd na het ronden van de KR-A werd het echter duidelijk dat de weergoden zich niets van ons plan aantrokken. Allereerst was het wel duidelijk dat het mogelijke onweer vrij zekere vormen begon aan te nemen; we waren omringd door dreigende luchten waaruit bliksemschichten rechtstandig naar beneden schoten. Zeer imposant en ook een beetje verontrustend. Daarnaast verdween de wind volledig; enige tijd lag Kleine Johanna met klapperende zeilen en 0 voortgang te wachten op wat komen ging.

Aangezien de wolkenformaties en het weerlicht niets aan duidelijkheid te wensen lieten, werd op Kleine Johanna, bij windkracht 0 besloten te reven. Het reefje was nog niet gelegd of we werden door een windstoot van rond de 40 knopen geraakt. Nu deed Kleine Johanna waar ze voor gemaakt is; lekker op een oor en volle kracht vooruit. We klokten 7.3 knopen SOG! Naast de wind kwam er ook nog een stortbui over ons heen, die de golven plat sloeg en in een melkachtig witte wereld veranderde. Een onweersbui naderde ons zo dicht, dat we de ankerketting aan een stag over boord hingen. En om het genot compleet te maken ging de regen over in hagel.

Het voordeel van buien is dat ze ook weer voorbij trekken en na enige tijd verdween ook deze, om plaats te maken voor….. wind uit het noorden. Hiermee ging ons plan definitief de vuilnisbak in. In plaats van door te zetten naar de Sport B, zetten we koers naar de Sport A. Ook deze boei was niet bezeild en aangezien de wind weer teruggelopen was tot 10 knopen maakten we niet de voortgang waarop we hadden gehoopt. Vlak voor aankomst bij Sport A hadden de weergoden weer een verrassing voor ons in petto: een windschifting naar ….  jawel, zuid. Daardoor lagen we in een keer aan lager wal en zat er niets anders op dan te kruisen. We zetten koers richting de VF A en de hele nacht hielden we ons bezig met kruisen richting het zuiden van het IJsselmeer, reven, ontreven en weer reven. Onze kleine “submarine with sails” deed er alles aan om ons wakker te houden; ongekende hoeveelheden buiswater kwamen over.

In de vroege ochtend waren de weergoden ons iets beter gezind. Op een voor ons gunstig moment hadden we weer een windschifting en konden we ineens zuid gaan varen. Via de KG, waar we weer volledig zeil konden varen, zeilden we naar de Sport A en weer terug. Heerlijk mijlen maken onder dreigende luchten, maar in een zonnetje. Tijd voor een gebakken ei met spek, droge kleren. Het leven was weer goed. Op de terugweg naar de Sport D begon de wind weer aan te trekken en te ruimen naar Noord. Pal voor de wind met 20+ knopen op de windmeter en tegen de 7 knopen op het log ging het natuurlijk wel heel lekker, maar we hadden toch meer gehoopt op een westelijke wind. “Het is wat het is” en dus trokken we de schoten weer aan en begonnen weer met kruisen. Nieuwe buien -met werkelijk fantastische luchten- maakten een einde aan de relatieve rust van de bemanning. Bij windstoten van meer dan 40 knopen werd er weer gereefd. Kleine Johanna bleef onverstoorbaar op de golven inhakken en water over de bemanning uitstorten.

Langzamerhand tikken de uren weg en bereiden we ons voor op het eindspel. We nemen nog een halve-wind rak op in het strijdplan, en als we ook op dit traject ook weer overvallen worden door een bui loopt de snelheid even op tot 8.3 knopen! Dankzij goed navigeren komen we op tijd bij de WV19 en kan het laatste rak van de wedstrijd gevaren worden. Om 19:02 uur komen we over de finish. Moe en voldaan proosten we op de goede afloop.

We hebben 117 mijl op de klok gevaren, en volgens de gevaren rakken op 101.2 wedstrijdmijlen uitgekomen. Deze uitslag is goed voor een 6e plaats in de FPC! Uit de vele berichten van andere zeilers blijkt dat wat wij al gevoeld hadden, ook door anderen werd ervaren: de 54e 24 uurs wedstrijd was uitdagend en intensief, maar ook fantastisch mooi!