Vakantie 2025 Puffin

Ik sta voor mijn nieuwe liefde, ze ligt er wat verloren bij op een bok op een parkeerplaats in Lelystad. Een hele bundel fenders aan de preekstoel gebonden. De eigenaar is er over een 10 minuten dus ik heb nog even de tijd om de boot eerst even zelf te bekijken qua onderwaterschip. Maar dat had ik eigenlijk al goedgekeurd toen ik met mijn motor het terrein opdraaide, wat een prachtige lijnen! Heel anders dan de X-79 waar we op dat moment al 17 jaar heel veel zeilplezier aan beleefden. Maar dat is een libelle en niet geschikt voor zwaarder weer op de Noordzee of verder. Deze rompvorm straalt uit dat ze door het water moet snijden als een mes door boter.

De eigenaar arriveerde en legde alles uit over de boot. Over hoe hij alle technische punten uit een keuringsrapport in de afgelopen jaren onder handen had genomen, maar helaas nu toch afscheid moest nemen van het schip. Cosmetisch was er nog wel wat werk te doen aan met name de kuipbanken (verrot multiplex en afgesleten teak rails) en de kombuis, die duidelijk ook nog uit het bouwjaar 1979 stamden. Eerdere kopers waren afgehaakt, maar ik was blij met dit project, de enige CO32 te koop in Nederland op dat moment.

Na een tweede bezoek samen met mijn belangrijkste stakeholder en al meer dan 32 jaar mijn trouwe bemanningslid, besluiten we om te kijken of we met een zusterschip een proefvaart kunnen maken. Dit aangezien de Puffin nog op de wal ligt. We komen in contact met Izaäk, die (niet geheel toevallig) de bestuurslid van de Contessa club in de Benelux blijkt te zijn. Na een zeer onderhoudende dag zeilen aan boord van de Ondine op de Oosterschelde met een dikke 4bft zijn we beiden overstag: deze boot kan alles aan! Nog steeds zijn we daar Izaäk erg dankbaar voor.

Eigenlijk wilde ik wachten tot ik een Breehorn 37 kon kopen en daarmee de droom om naar de Azoren te zeilen mogelijk te maken. Maar nadat een aantal mensen om ons heen (te jong) overleden, besloot ik dat je niet moet wachten als het niet nodig is. Het YouTube kanaal van George Isted gaf de nodige technische achtergrond informatie naar aanleiding van zijn ‘project Lotte’ en die klussen zou ik allemaal ook zelf uit kunnen uitvoeren.

We kwamen tot een overeenkomst met de verkoper, kochten de Puffin en een bijna 2-jarige periode brak aan waarin continu verbeteringen aan de boot zijn aangebracht. Met name het vernieuwen van de kombuis, de elektra en de kuipbekleding waren grote klussen, maar het waterdicht maken van de ramen, het installeren van nieuwe lieren, het vernieuwen van de wantputtingen, en het lakken van het interieur waren ook flinke investeringen in tijd.

Al deze klussen leidden ons tot het begin van een eerste ‘langere’ reis naar het buitenland. Paulien en ik hebben samen de wereld verkend, maar zeilend waren we nooit Nederland uit geweest. Bijna waren we jaren geleden vanuit Breskens gaan varen naar Blankenberge, maar de West 5bft weerhield ons ervan; de lichte X-79 was er niet geschikt voor in combinatie met onze jonge kinderen als bemanning. Het moet voor iedereen leuk blijven. Nu, met de Contessa, is het plan om in dagtochten naar het Zuiden te varen en te zien hoever we kunnen komen.

De eerste trajecten zijn allemaal bekend terrein: we zeilen het Markermeer over naar Amsterdam en varen door naar IJmuiden, dan via Schevingen naar Hellevoetsluis en daar begint feitelijk het nieuwe avontuur. In een tocht van 55 mijl motoren we over een volledige blakke Noordzee naar Blankenberge. Opvallend zijn de enorme aantallen zeehonden die we onderweg zien. Vaak hebben ze jonge dieren bij zicht en elke paar honderd meter zien we ze hun kop boven water steken om dit prachtige zeilboot even te bekijken. Ook zien we verschillende groepen van bruinvissen, prachtige dieren en het valt op dat ze ons dicht naderen.

De Roompot en Westerschelde hebben we al eerder bevaren, maar de oversteek naar België is nieuw: het gastenvlaggetje mag voor de eerste keer uit de verpakking en het want in. Enige zorg had ik wel over de aanloop van Blankenberge vanwege de verzanding van de ingang, maar dat blijkt volslagen onterecht: de dieptemeter gaf op zijn minst 7,9m diepte aan (wel met HW). De ontvangst in Blankenberge door de dienstdoende havenmeester is allerhartelijkst en we eten mosselen in De Sloepe, op de hoek van de haven. Dat restaurant kennen we van een eerder bezoek aan het stadje, maar toen als landrotten.

De volgende dag besluiten we gelijk door te pakken en weer los te maken, nu op weg naar Nieuwpoort. De wind is absent en alweer varen we op de motor. Niet echt wat we ons erbij voorgesteld hadden, maar aangezien er totaal geen wind is, blijft er geen alternatief. En zolang de condities het toelaten, willen we Zuidelijk varen. Van Oostende zien we vrijwel niets: een hardnekkige mistbank komt snel aan over zee en hult de stad in een nevel waardoor we niets kunnen zien. We hebben hiervoor altijd met papieren kaarten gevaren en een ouder model GPS voor de coordinaten. Het navigeren met Navionics op de telefoon en tablet bevalt echter goed als aanvulling op de papieren kaarten en zeker met de mist is het prettig om sneller de locatie te kunnen duiden.

Gelukkig verdwijnt de mist ook weer snel en rustig tuffen we door naar Nieuwpoort. Daar valt ons de groene kleur van het water op, echt anders dan de dagen ervoor. In de oude haven van KYCN Nieuwpoort vinden we een ligplaats. We maken een lange wandeling vanuit de haven naar de boulevard in tropische temperaturen. Het stadje blijkt een grote winkelstraat te hebben met, naar blijkt, échte kortingen. We kopen wat shirts en lopen weer terug naar de haven. We vinden het een leukere plaats dan Blankenberge en het gaat er zeer ongedwongen aan toe.

De volgende dag wordt er Noord-Oost 3-4 bft voorspeld en we maken wederom los, dit keer met een Frans vlaggetje in de mast. Lekker zeilend tussen de banken voor de Belgische en Franse kust door, valt me op dat de navigatie vooraf moeilijker leek dan als je gewoon losmaakt en door de banken navigeert. We maken na 3 uurtjes vast aan de visitors steiger in de ‘Yacht Club de la Mer du Nord’ van Duinkerke. Deze stad heeft natuurlijk een rijke geschiedenis en het is leuk om al direct een paar honderd meter de stad in de belangrijkste bezienswaardigheden te zien. We vinden dat we al genoeg hebben gewandeld in Nieuwpoort en strijken neer op het eerste het beste terras en verheugen ons op een stukje Franse cuisine. Dat zullen we maar onbesproken laten, want dit restaurant in Duinkerke was niet echt top. Net als we de laatste slok wijn nemen, breekt er een flink noodweer uit en we haasten ons naar de boot terug.

Aldaar kijken we of de voorspellingen nog steeds ongunstig zijn, en dat blijkt het geval. De komende dagen wordt het Zuiderwind en vrij hard (5-6bft). We hebben geen zin om het nauw van Calais onder die omstandigheden voor het eerst te gaan verkennen en ook heeft ons derde bemanningslid, scheepshond Beau, wat last van haar poten. Dit willen we ook haar niet aandoen en we besluiten weer naar boven te verhuizen. Naderhand bleek dit een goede beslissing, we zouden moeite hebben gehad om weer onder redelijke omstandigheden naar het Noorden terug te komen. Nogmaals, het moet voor iedereen aan boord leuk zijn en vakantie blijven.

Ons avontuur bevond zich daarmee weer op (inmidddels) vertrouwd water. Via Blankenberge, Vlissingen, Middelburg, Zierikzee, Schevingen, IJmuiden, Oudeschild, Makkum en Enkhuizen, maken we na iets meer dan 450 mijlen weer vast aan onze steiger. Dan hebben we inmiddels al wel verschillende condities gehad, van genoemde blakte tot 6Bft aan lager-en hogerwal. De hoogste GPS snelheid was nota bene op het Ijsselmeer toen we van een golf surften: 9,4 knopen.

De Puffin hield zich fantastisch en al had ik op sommige koersen graag weer even de kick beleefd van de overtuigde X-79, we zeilden toch snel en comfortabel. Maar de CO32 geeft met name het gevoel dat alles te ‘handelen’ is. Dat is toch wel een groot verschil met het zeilen op een kleine racer, waar je veel meer beperkt wordt door de weersomstandigheden.

Verder was het zeilen naar het buitenland een beetje een anti-climax, maar in positieve zin. Het blijft toch gewoon zeilen en de kustwateren tot en met Duinkerke zijn erg vergelijkbaar aan die van Nederland. Desalniettemin heeft het ons naar meer doen smaken en we vinden het jammer dat we toch niet nog wat Zuidelijker konden komen. Dat gaat het vat in voor een volgende reis…

Eric Mulder